Βρυξέλλες και… παρέλαση
Ο Κωστής Χατζηδάκης ετοιμάζει βαλίτσες για Βρυξέλλες, με αποστολή να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα γύρω από τα γεωργικά. Δύσκολη αποστολή, ιδίως όταν η Ελλάδα βρίσκεται – ουσιαστικά – σε «μνημόνιο αγροτικής πολιτικής». Οι κοινοτικοί δεν αστειεύονται με επιδοτήσεις, στόχους και ποσοστά απορροφητικότητας.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, έρχονται και οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Μετά τα όσα είδαμε στις επισκέψεις του Άδωνι στα νοσοκομεία, όλα είναι πιθανά. Την αρχή την έκαναν με πανό και φωνές στους διαδρόμους· γιατί όχι και στις παρελάσεις, όπως τότε, στις αλησμόνητες εποχές της χρεοκοπίας; Κάποιοι δεν αλλάζουν ποτέ ρόλο — απλώς ανανεώνουν το σκηνικό.
Το όνειρο του 6%
Έξι τοις εκατό ονειρεύονταν στελέχη του περιβάλλοντος του Αντώνη. Ποσοστό κοντά στο πρώτο εκλογικό αποτέλεσμα της Πολιτικής Άνοιξης — όχι κάτι εξωπραγματικό, αλλά αρκετό για να δείξει «παρουσία». Οι συζητήσεις έχουν ανάψει, τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά, αλλά κανείς δεν ξέρει αν ο ίδιος θα τραβήξει τελικά τη σκανδάλη.
Ο δισταγμός και οι παλιοί σύντροφοι
Κάποιοι από τους παλιούς τον πιέζουν να το κάνει, άλλοι τον προειδοποιούν πως το πολιτικό τοπίο δεν θυμίζει ’90s. Το έδαφος είναι πιο στενό, οι παίκτες περισσότεροι και τα εκλογικά ρίσκα μεγαλύτερα. Ο ίδιος ακούει, μετράει και – όπως λένε οι καλά πληροφορημένοι – δεν έχει πει την τελευταία λέξη.
Το μεγάλο «αν»
Αν το κάνει, θα το κάνει μόνος του, χωρίς δεκανίκια και «ευλογίες». Αν δεν το κάνει, πάλι θα λένε ότι το σκέφτεται. Προς το παρόν, κρατά χαμηλά τη φλόγα — όπως πάντα πριν από τις μεγάλες αποφάσεις.
Το ΠΑΣΟΚ στη σκιά της Ζωής
Στη Χαριλάου Τρικούπη δείχνουν να μην έχουν καταλάβει ότι το παιχνίδι με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν βγαίνει. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να της κλέψει το πολιτικό οξυγόνο από την υπόθεση των Τεμπών, μάλλον δεν έχει κατανοήσει τη δύναμη της δημαγωγίας. Εκείνη παίζει σε άλλο ταμπλό, και όποιος πλησιάζει, συνήθως βγαίνει καμένος.
Ο Ανδρουλάκης και η «πολιτική μέση λύση»
Ο Νίκος Ανδρουλάκης επιχείρησε στη Βουλή να τα έχει όλα — και με τον Άγνωστο Στρατιώτη και με το «στρατόπεδο του δρόμου». Μόνο που η διπλωματία του μέσου όρου μοιάζει περισσότερο με αμηχανία παρά με στρατηγική. Οι τόνοι της Ευαγγελίας Λιακούλη και οι «χειρονομίες» της κοινοβουλευτικής του ομάδας δείχνουν ότι στο ΠΑΣΟΚ πνέουν διαφορετικοί άνεμοι. Άλλοι βλέπουν το Κέντρο, άλλοι βλέπουν τη Ζωή.
Η απώλεια ταυτότητας
Η αείμνηστη Φώφη κράτησε το κόμμα στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του όταν όλα γύρω κατέρρεαν. Σήμερα, όμως, η ηγεσία μοιάζει να φλερτάρει επικίνδυνα με τα ίδια ρεύματα που κάποτε χαρακτήριζε ως δημαγωγικά. Αν το ΠΑΣΟΚ συνεχίσει να δανείζεται ρητορική και συμπεριφορές από τον αντισυστημικό χώρο, τότε θα πάψει να είναι κόμμα εξουσίας και θα καταλήξει απλός θεατής της Ιστορίας. Γιατί, όπως λένε και οι παλιοί, «όταν χάνεις τον ρόλο σου, δεν αργεί να χαθεί και η καρέκλα».
Τροπολογία σε λάθος ώρα
Η τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη έβγαλε πάλι μαχαίρια. Στη Βουλή, άλλοι έβλεπαν θεσμικό σεβασμό, άλλοι «απόπειρα φίμωσης των λαϊκών αγώνων». Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έδωσε ρεσιτάλ επιχειρηματολογίας, αλλά δεν κατάφερε να βρει στην ιστορία ούτε μία πράξη καταπάτησης του Μνημείου που να ανήκει στην ίδια «λογική».
Ο πρώην πρωθυπουργός, ο «αντιεξουσιαστής»
Ο Αλέξης Τσίπρας, από την πλευρά του, ξαναβρήκε τη χαμένη του ταυτότητα: αυτή του αντιεξουσιαστή. Με ανάρτηση περί «ιδιοκτησίας του λαού», απέρριψε το δικαίωμα των εκλεγμένων να τιμούν τους πεσόντες. Ίσως επειδή ως πρωθυπουργός το βίωσε περισσότερο σαν τελετή παρά σαν τιμή.
Ο Δένδιας εκτός κάδρου
Μπορεί να μην είπε λέξη δημόσια, αλλά η απουσία του Νίκου Δένδια από τη συζήτηση για τον Άγνωστο Στρατιώτη τα είπε όλα. Προτίμησε να μείνει «εκτός κάδρου» από μια υπόθεση που δίχασε, αφήνοντας άλλους να σηκώσουν τη σκόνη. Ίσως δεν ήθελε να φανεί ούτε υπέρ ούτε κατά – απλώς… πάνω από το θέμα.
Την ώρα που στη Βουλή άναβαν τα αίματα, ο υπουργός Άμυνας βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα, στο «Μεγάλη Βρετανία», εκπροσωπώντας τον πρωθυπουργό σε εκδήλωση των Ενόπλων Δυνάμεων για το στρατιωτικό ημερολόγιο του ’40. Τυχαίο το timing; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς.
Στο διάδρομο, δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν θα στηρίξει την τροπολογία. Εκείνος, ευγενικός όπως πάντα, χαμογέλασε και περιορίστηκε να παραπέμψει στη γραπτή δήλωσή του. Καμιά φορά η σιωπή λέει περισσότερα από τις λέξεις — ειδικά όταν η συζήτηση στη Βουλή θυμίζει πεδίο μάχης.
