Το σχέδιο της ομαλής διαδοχής
Στο πολιτικό παρασκήνιο ακούγεται όλο και πιο έντονα ένα σενάριο «ομαλής διαδοχής». Κάποιοι – λίγοι αλλά με ισχυρές προσβάσεις – θα ήθελαν ο Κυριάκος να αποχωρήσει οικειοθελώς πριν από τις επόμενες εκλογές. Να παραδώσει, λένε, τη Νέα Δημοκρατία στον «εκλεκτό» τους και να ανοίξει ο δρόμος για μια επόμενη μέρα με… συναινετικά χαρακτηριστικά. Στο βάθος, ο στόχος είναι ένας: το δίπολο ΝΔ – Τσίπρα να μετατραπεί, την κατάλληλη στιγμή, σε δίδυμο συγκυβέρνησης.
Το όριο και η πίεση
Την ίδια ώρα, στους διαδρόμους της εξουσίας κυκλοφορεί ιδέα για αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή στο 5%. Επίσημα, για «πολιτική σταθερότητα». Ανεπισήμως, για να σπρωχτούν τα μικρά κόμματα της Αριστεράς στην αγκαλιά του Αλέξη. Αν το νέο κόμμα του Τσίπρα θέλει να έχει προοπτική, πρέπει να μαζέψει γύρω του όσους τώρα σκόρπισαν. Και με το 5% στο τραπέζι, η συσπείρωση θα έρθει… από φόβο, όχι από έμπνευση. Παράπλευρη συνέπεια; Κλείνει η πόρτα σε κάθε νέα, ανεξέλεγκτη κίνηση.
Το déjà vu του 2016
Όσο για το «φαβορί» της διαδοχής στη ΝΔ, οι πιο παλιοί γελούν. Κάπως έτσι δεν ήταν και το 2016, όταν όλοι θεωρούσαν βέβαιο τον Βαγγέλη; Τότε ήρθε η έκπληξη Μητσοτάκη και χάλασε το τραπέζι των συνεννοήσεων. Από τότε, όσοι κινούν τα νήματα τρέμουν την εκλογή από τη βάση. Θέλουν τα πάντα να γίνουν… σιωπηλά και προγραμματισμένα. Μόνο που η πολιτική, όπως και η ιστορία, δεν ακολουθεί ποτέ τα πλάνα των επιτελείων.
Ο Άγνωστος… ταλαιπωρημένος
Σήμερα ψηφίζεται η τροπολογία για τη φύλαξη του γνωστού Άγνωστου Στρατιώτη. Μαθαίνω πως ο υπουργός Άμυνας, επιστρέφοντας από τις ΗΠΑ, είχε τη νομική του ομάδα στο πόδι όλο το Σαββατοκύριακο. Χτένιζαν την τροπολογία ξανά και ξανά — τόσο, που κινδυνεύει στο τέλος να βγει κατσαρή από το πολύ «styling».
Η τροπολογία και το πεδίο ευθύνης
Χθες δημοσιεύθηκε το τελικό κείμενο: το υπουργείο Άμυνας αναλαμβάνει πλέον τη συντήρηση, την ανάδειξη και τη φροντίδα του μνημείου. Ή αλλιώς, η πιο γνωστή πλατεία της χώρας μπαίνει επισήμως στο χαρτοφυλάκιο του Νίκου Δένδια.
Το καρφί του Άδωνι
Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείψει το καρφί του Άδωνι: «Από αύριο ρωτήστε τον κ. Δένδια για τον Άγνωστο Στρατιώτη». Κάποιος σχολίασε πως πίσω από τόση φροντίδα πρέπει να κρύβεται μεγάλος έρωτας. Ίσως όχι με τον Άγνωστο…
Ο Φάμελλος και το νέο δίλημμα
Ο Φάμελλος το φυσάει και δεν κρυώνει. Οι συσκέψεις με βουλευτές διαδέχονται η μία την άλλη, σε μια προσπάθεια να μετρήσει ποιοι θα μείνουν όταν σκάσει – επισήμως – το νέο κόμμα του Τσίπρα. Μέχρι στιγμής, οι «εγγυήσεις παραμονής» είναι ελάχιστες.
Ο ρεαλισμός των αριθμών
Και τι περίμενε ο πρόεδρος Φάμελλος; Να μείνουν όλοι σ’ έναν ΣΥΡΙΖΑ που παλεύει για το 2%; Όταν απέναντι υπάρχει ένας Τσίπρας που ετοιμάζει κόμμα εξουσίας και προσφέρει – έστω έμμεσα – υπόσχεση για νέα βουλευτική θητεία, η απάντηση είναι μάλλον αυτονόητη. Οι περισσότεροι κοιτούν ήδη προς το νέο στρατόπεδο.
Εκεί που είναι ο Αλέξης
Όπως ακούγεται στα κομματικά πηγαδάκια, δεν αποκλείεται ο ίδιος ο Φάμελλος να επιλέξει τελικά μια «συντεταγμένη αποχώρηση» από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ. Να υποστείλει τη σημαία και να πάει εκεί που πάνε οι υπόλοιποι. Γιατί – κακά τα ψέματα – ο ΣΥΡΙΖΑ, από καταβολής του, ήταν πάντα εκεί όπου βρίσκεται ο Αλέξης.
Ο Νίκος στη θαλπωρή της Ζωής
Ο πρόεδρος Νίκος φαίνεται να έχει βρει θαλπωρή στην αγκαλιά της Ζωής. Μου λένε ότι η επικοινωνία τους είναι πλέον συχνή, σχεδόν τακτική. Κάποιοι μιλούν για νέα πολιτική χημεία, άλλοι για συγκυριακή σύμπλευση.
Ασπίδα ή ελιγμός;
Το ερώτημα είναι αν ο Νίκος αναζητά πραγματικά στήριξη ή απλώς μια ασπίδα απέναντι στον Αλέξη. Η Ζωή δεν χαρίζεται, το απέδειξε πολλές φορές. Κι όμως, το timing της προσέγγισης δείχνει περισσότερο ανάγκη παρά στρατηγική.
Οι βουλές των ισχυρών
Όπως κι αν το δει κανείς, ο πρόεδρος ξέρει ότι στο τέλος οι ισορροπίες θα κριθούν αλλού – στα γραφεία των μεγάλων οικονομικών και εκδοτικών παραγόντων. Εκεί όπου οι αποφάσεις παίρνονται αθόρυβα, πριν καν φτάσουν στα δελτία ειδήσεων. Μέχρι τότε, ο Νίκος μάλλον θα κρατά τη γραμμή ανοιχτή με τη Ζωή. Για παν ενδεχόμενο.
Τα πολιτικά πηγαδάκια
Μπορεί ο δημόσιος διάλογος να περιστρέφεται γύρω από τα καθημερινά, όμως στα πολιτικά πηγαδάκια του τελευταίου καιρού ακούγεται ολοένα και πιο έντονα μια θεωρία που δύσκολα γράφεται αλλά ψιθυρίζεται συχνά: οι «εφεδρείες» του συστήματος. Δύο ονόματα ξεχωρίζουν — Κώστας Καραμανλής και Ευάγγελος Βενιζέλος. Οι δύο πρώην, λένε οι γνωρίζοντες, παραμένουν σε διακριτή επιφυλακή, σε περίπτωση που οι κάλπες φέρουν αδιέξοδο.
Ο ένας θεματοφύλακας, ο άλλος θεσμικός
Ο Καραμανλής, ως θεματοφύλακας της δεξιάς φυσιογνωμίας, εξακολουθεί να διαθέτει επιρροή στο εσωτερικό της ΝΔ. Ο Βενιζέλος, από την άλλη, διατηρεί διεθνές κύρος και θεσμικό αποτύπωμα. Δεν πρόκειται για κοινό σχέδιο ή «γραμμή επικοινωνίας» μεταξύ τους — περισσότερο για παράλληλες πιθανότητες που οι παλιοί στο καφενείο της Βουλής θεωρούν δεδομένες «αν τα πράγματα στραβώσουν».
Το τρίτο χαρτί και ο κοινός παρονομαστής
Στο ίδιο κάδρο, πιο διακριτικά αλλά όχι τυχαία, τοποθετείται και ο Γιάννης Στουρνάρας. Με αποδοχή εντός και εκτός συνόρων, εμφανίζεται ως πιθανή ουδέτερη λύση σταθερότητας — ένας σύγχρονος Παπαδήμος, λένε οι πιο τεχνοκράτες. Κοινός παρονομαστής; Η αίσθηση ότι σε μια στιγμή θεσμικής κόπωσης, το πολιτικό σύστημα θα θελήσει να ξέρει πως έχει «βαριά χαρτιά» έτοιμα. Γιατί, όπως ψιθυρίζουν οι παλιοί, οι εφεδρείες δεν είναι για το χθες — είναι για την ώρα που το αύριο αρχίζει να τρεμοπαίζει.
