Καιρό τον περιμέναμε τον Αλέξη με το νέο του πρόσωπο. Ένα ρετουσάρισμα, ένα concept, κάτι τέλος πάντων που να θυμίζει επιστροφή κι όχι επανάληψη παλιάς κασέτας. Αλλά, τζίφος. Το rebranding περιορίστηκε σε δυο–τρεις σκόρπιες ατάκες, λίγο «πατρίδα» παραπάνω (που έβγαλε εξανθήματα σε μερικούς παλιούς συντρόφους) και μια πρόταση να βάζουν οι πλούσιοι το χέρι στην τσέπη για τους νέους και τους φτωχούς. Όχι φορολογικά, μη φανταστείτε∙ εθελοντικά, τύπου «δώσε κάτι, ό,τι έχεις».
Το παραγωγικό μοντέλο που μας έταξε παραμένει κρυμμένο στο συρτάρι — ίσως να μην έχει γραφτεί ακόμα. Για εξωτερική πολιτική, πάντως, το σενάριο ήταν έτοιμο: Ρωσία, Κίνα και λίγο Ινδία για το ξεκάρφωμα. Η κλασική αριστερή «πολυδιάστατη». Μόνο που θυμίζει πιο πολύ πολυκατάστημα σε εκκαθάριση.
Τελικά, το νέο opening έδειξε αυτό που ξέραμε: ιδέες μηδέν, ομάδα καμία, και μια ρωσοφιλία που δεν κρύβεται ούτε με photoshop. Το rebranding; Ένα ωραιότατο τζιφάκι.
