Καλώς το Λούλη, το Λουλάκη…

Πως τον θυμήθηκα  τις τελευταίες ημέρες τον αείμνηστο Σταυρίδη και αυτήν την απείρου κάλους ασπρόμαυρη κινηματογραφική σκηνή με τους Αυλωνίτη και Γκιωνάκη; Κάποιον λόγο θα έχω. Κάπου τον είχα σημειώσει, σε ένα παλιό σκονισμένο τετράδιο. Τόσο σκόνη είχε-εκείνο το τεφτέρι με τα κατάστιχα- που ένας περαστικός πίστεψε πως είχε πέσει πάνω του ολόκληρο σακούλι από αλεύρι…